Na anderhalf jaar van voorbereiding en verlangend uitkijken was het eindelijk zover. De diaconale reis naar Bosnië kon beginnen. Met een groep van 12 gemeenteleden vertrokken we vol verwachting naar het prachtige land waar we de komende dagen zouden doorbrengen.
Op donderdagavond vertrokken Alex, Wilrik en Wouter alvast met de auto, terwijl Harmen, Jelmer en Marten een dag later zouden volgen. Zes van ons kozen ervoor om met het vliegtuig te reizen, terwijl de anderen de autoreis verkozen. Uiteindelijk kwamen we allemaal veilig aan in ons verblijf voor de komende dagen, Hotel Pansion Centar in Tuzla.
Op zondagochtend begonnen we de dag met een vroeg ontbijt. Vervolgens vertrokken we naar een lokale kerkdienst Van het GZB Zendingsechtspaar Adré en Marja Lichtendonk. Samen met negen andere gemeenteleden woonden we de dienst bij die voor ons in het Bosnisch en Engels gehouden werd. We zongen samen liederen en voelden verbondenheid in ons geloof ondanks onze verschillende achtergronden. Zoals we graag doen hebben we als JV de gemeente ook nog 2 liederen toegezongen. Na de dienst hadden we de kans om een bezoek te brengen aan Adré en Marja. We genoten van een lunch bij hen thuis en voelden ons welkom dankzij hun warme gastvrijheid.
In de middag bezochten we het weeshuis, waar we verrast werden door de zolder. Het was veel groter dan we hadden verwacht. Dat ging nog een hele uitdaging worden. Die avond genoten we van een gezellig diner op de slaapzolder van de jongens. Zij sliepen met z’n achten op de bovenste verdieping en er was genoeg ruimte met stoelen en banken om er met iedereen te zitten.
De volgende dagen begonnen we vroeg met ontbijt en vertrokken we naar het weeshuis om te werken. We waren vastberaden o
m de saaie zolder om te toveren tot een sprankelende jeugdruimte. We begonnen met schoonmaken en verven, en we gingen voortvarend van start.
Tijdens de lunchpauzes werden we verwend met heerlijke maaltijden, verzorgd door het weeshuis. Tot hele vissen toe kregen we voorgeschoteld. Na een dag vol inspanning keerden we terug naar het hotel, waar we na gedoucht te hebben genoten van gezellige diners in verschillende lokale restaurants.
Op vrijdag was het tijd voor een bijzonder uitstapje naar het Srebrenica Memorial Center. Hier werden we geconfronteerd met de gruwelijke sporen die de oorlog had achtergelaten. Het was hartverscheurend om te beseffen hoe de situatie uit de hand was gelopen door het falen van internationale organisaties en de Nederlandse militairen. We namen de tijd om stil te staan bij de slachtoffers en hun nabestaanden.
Op vrijdagavond was het tijd om afscheid te nemen. Samen met de kinderen, begeleider en onszelf hebben we de zolder samen geopend en werden we door de kok verrast met allerlei Bosnische specialiteiten. Met trots keken we naar de opgeknapte zolder, waar we diverse spellen en activiteiten hadden geïntroduceerd. Een pooltafel, tafeltennistafel, voetbaltafel, dartbord, basketbalnet en allerlei kinderspelletjes waren nu beschikbaar voor de kinderen om van te genieten.
Met een mix van dankbaarheid en een beetje weemoed vertrokken we terug naar Nederland. Onderweg hadden we nog een k
lein oponthoud vanwege mist op het vliegveld en een lekke band, maar uiteindelijk kwamen we allemaal veilig thuis.
We zijn dankbaar voor de ervaringen die we hebben opgedaan en de vriendschappen die zijn ontstaan tijdens deze bijzondere reis.
Terugkijkend op de diaconale reis naar Bosnië, waren het niet alleen de werkzaamheden die indruk op ons maakten, maar ook de waardevolle momenten van samenzijn en het delen van ons geloof. Elke avond sloten 2 jongeren de dag af met een Bijbelgedeelte en lied. We realiseerden ons dat het niet alleen ging om het fysiek verbeteren van de ruimte, maar vooral ook om het verspreiden van Jezus’
liefde. Met de woorden “Wat u ook doet, doe het uit liefde” uit 1 Korintiërs 16:14, geschreven in het Engels, Bosnisch en Nederlands op de wand van de jeugdruimte, hopen we dat de kinderen altijd herinnerd zullen worden aan de onvoorwaardelijke liefde van God.
Het was een reis waarbij we niet alleen onszelf, maar ook anderen mochten dienen. Een blijvende herinnering die mede dankzij alle bijdragen in de gemeente en bovenal door de inzet van Clarissa, Harmen en Alex mogelijk was.
Gerard Slingerland